De afgelopen maanden en zeker de laatste weken mijzelf weer voorbij aan het lopen. Dus van de week op mijn kop gekregen en de opdracht mee om weer even te resetten.
Afgelopen najaar was pittig met veel ziek zijn, diverse consulten in het ziekenhuis en een gynaecologische ingreep. En dat was naast mijn chronische pijn die altijd aanwezig is. Mijn energie was dan ook echt op en de kilo’s vlogen er ook af. Niet iets wat ik nastreefde overigens.
In januari mijn studie weer opgepakt, en in februari gestart met twee trainingen. De één duurt twee en de ander drie maanden. Want stilstand is achteruitgang niet waar?
Maar mijn gedrevenheid en perfectionisme (mijn valkuilen) zorgden dus al snel weer voor stilstand.
I.v.m. chronische pijn en de daarbij behorende vermoeidheid moet ik heel goed mijn grenzen bewaken en meerdere keren per dag rusten en er zitten helaas ook dagen tussen dat er even niets mogelijk is. De concentratie is dan ook stuk.
Die dagen kom ik niet veel verder dan mijn drie B’s bed, bank en bad en hooguit een korte wandeling. Ik heb geleerd mij daar dan ook letterlijk en figuurlijk maar bij neer te leggen. Maar dat was ik de laatste weken even een beetje vergeten, want ik wilde het allemaal wel goed volbrengen. Tot mijn lichaam en brein het zelf wel aangaven.
Dusss, ik luister heel braaf en mag mij heerlijk even bij mijn lieve tweede moeder en tweede thuis voor mij opladen.
Dit weekend komt er zelfs nog zonne-energie bij kijken, dus ik ben een enorm dankbaar mens.
Als jullie mij zoeken, ik lig aan de lader te resetten...
