Yes, ook de verlenging van het revalidatietraject i.v.m. chronische pijn zit erop.
Het was heel fijn dat ik de verlenging heb gekregen en ook nodig bleek al in de tussentijd van drie weken. In die tijd is er vooral ook veel regen gevallen en vloog daarmee ook de luchtvochtigheid omhoog. Na het heerlijke warme voorjaar was dat even een tegenvaller.
Als mijn lichaam dan minder goed werkt en meer pijn heeft en het blijft buiten maar grijs en regenachtig dan vind ik het lastig worden. Op een gegeven moment had ik een dag waarbij ik nergens zin in had en ben ik na het douchen in mijn huiskloffie op de bank geploft onder een dekentje. Na een tijdje bedacht ik mij ineens dat ik mij die dag vergelijkbaar voelde als tijdens mijn burn-out. Maar het mooie was eigenlijk, dat ik inmiddels heb geleerd dat de wereld niet vergaat en dat als ik mijn rust neem en mij er letterlijk en figuurlijk bij neerleg, het vanzelf weer overgaat. En dat gevoel gaf al zo’n enorme opluchting en eigenlijk ook trots dat het helemaal ok was en ik genoten heb van mijn off-day. Waar ik ook van schrok is dat ik mij zeker ruim twee jaar dagelijks zo ellendig heb gevoeld. Des te dankbaarder ben ik voor het revalidatietraject.
Toch kreeg ik nog best wat pittige fysieke en mentale sessies om mijn oren in die verlenging en vind ik het nu heel spannend om het los te laten. De sessie werden al langzaam afgebouwd. Maar toch, om het nu zonder het CIR helemaal zelf te moeten doen...
Met mijn huisarts en psycholoog heb ik over vier en zes weken nog vervolgafspraken staan om te kijken hoe het gaat en of ik nog ergens begeleiding in nodig heb.
Ik hoop in ieder geval op een najaar en winter met weinig regen, want dat scheelt al een hoop. En anders wordt het zwemmen of verzuipen.
Nee hoor, hooguit watertrappelen...
