Vandaag is het Wereld Fibromyalgie Dag en is de maand mei voor zowel hypermobiliteit als artrose ‘awareness month’. Bijna mijn hele “pretpakket” bij elkaar.
Het kan heel lastig zijn als je onzichtbare aandoeningen hebt.
Maar je ziet er zo goed uit…
Je staat lachend op de foto en straalt…
Dank je wel voor de lieve complimenten, maar niets is wat het lijkt.
Zo kan ik het ene moment volop genieten van een wandeling, een goed gesprek in fijn gezelschap of (helaas steeds minder) mijn passie lekker koken of bbq’en. Het volgende moment kan ik soms bijna niets meer en moet ik direct gaan liggen.
De hele dag ben je aan het voelen in je lichaam en houdt je de vinger aan de pols. Wat zou vandaag kunnen en wat lukt vandaag niet? En natuurlijk is er regelmatig de valkuil dat je weer iets teveel doet omdat je net even iets meer energie leek te hebben.
Zo hebben wij onlangs wat boodschapjes gehaald in Alkmaar en daarna heerlijk geluncht op het terras. We moesten eerder weg dan wij gewild hadden omdat ik door de pijn echt niet meer kon zitten en het ook te koud werd voor mij waardoor de pijn verergert. Op de terugweg naar huis toch nog even voor deze blog een foto geschoten waarop je niet kunt zien hoe ik mij voel. De foto daarna is drie kwartier later gemaakt zonder make up in een warm magnesiumbad waar je de pijn misschien wat beter kunt aflezen. Een uurtje later lag ik al in bed en was ik compleet op.
Ondertussen durf ik het een beetje te “omarmen” tussen de tranen en het gevloek door. Want het brengt mij ook heel veel groei doordat ik blijf werken aan mijzelf en op allerlei mogelijke manieren verder werk aan mijn body & mind. Ondanks dat ik twee weken geleden een nieuw pijnrecord heb gehaald blijf ik er in geloven dat het kan verbeteren en wat leer ik daar veel van.
Het is absoluut zeker dat ik van mijn kwetsbaarheden mijn kracht ga maken en in de toekomst hier anderen mee kan helpen. En daar ga ik volledig voor, in mijn tempo, met fantastische ondersteuning in mijn omgeving die inmiddels meestal al aan de stand van mijn ogen kunnen zien hoe ik mij voel.
Ik vraag hiermee zeker geen medelijden en het is geen klaagblog, maar een blog dat je er alert op maakt dat er veel onzichtbare aandoeningen zijn en daar meer mensen om je heen mee hebben te dealen dan je verwacht. Zij moeten zelf al een heel acceptatieproces ondergaan wat lang niet altijd even makkelijk is. Heb geen vooroordelen maar geef eventueel een luisterend oor of geef een dikke knuffel als het nodig is. Dat doet ieder mens veel goeds toch?
Dikke knuffel van mij voor jullie!
