De afgelopen 1,5-2 weken waren erg druk en ik kwam dan ook niet toe aan schrijven. Inmiddels probeer ik mij er steeds meer bij neer te leggen als iets niet (meer) lukt door de chronische vermoeidheid of pijn, maar het blijft een lastig dingetje.
Afgelopen week werd zoonlief 16 jaar en dan kan ik niet anders doen dan terugkijken naar mijn zwangerschap en kraamtijd. Aan de ene kant heel liefdevol, want ik voelde een hele sterke band met het kleine mensje in mijn buik die toen al “dwarslag”. De vier verloskundigen van de groepspraktijk zeiden destijds alle vier dat hij al zo mooi was ingedaald. Iedere keer zei ik weer dat dat niet zo was omdat hij nog steeds mijn zijn hoofdje tegen mijn hand aan kroop als ik die bovenop mijn buik legde. En je raadt het al… Aan moederinstinct hoef je niet te twijfelen.
De minder leuke kant was dat ik door mijn hypermobiliteit al heel snel last kreeg van bekkeninstabiliteit en daardoor al vrij snel niet meer in mijn kookstudio aan de slag kon om workshops te geven. Uiteindelijk kwam ik in een rolstoel terecht en mocht ik nog maar één keer per dag naar beneden en lag ik vooral de laatste drie maanden veel op bed.
Toen bleek dat Zen in een stuit lag is er een keizersnede gepland omdat ik ook niet meer voldoende kracht had in mijn lichaam voor een natuurlijke bevalling. Als ik uiteindelijk zijn schoudertjes eruit geperst zou hebben dan moest daarna uiteraard nog het grootste gedeelte van zijn lichaam. Zijn hoofdje. Het risico op zuurstoftekort of ernstiger was te groot en zo mocht ik zelf zijn geboortedatum plannen.
Het blijft zo bijzonder om dat allemaal mee te mogen maken en het heeft ieder jaar een grote impact op mijn emoties. Mede doordat mijn privéleven op dat moment ook niet zo verliep zoals ik had verwacht.
Afgelopen donderdag hebben we zijn 16e verjaardag gezellig samen met mijn ouders en lieve vrienden mogen vieren. Wat zijn die jaren snel gegaan en wat hebben we veel meegemaakt.
Aan het eind van de dag was ik intens moe, maar tevreden (net als zoonlief) en kon ik daarna een goede lange nacht maken.
Vrijdagmiddag kwam mijn lieve vriendin uit Amsterdam, die destijds in het ziekenhuis werkte en mij nog een knuffel kwam geven vlak voordat het mes in mijn buik werd gezet en uiteraard was ze ook één van de eersten die Zen kwam bewonderen. Ondanks dat we elkaar niet zo vaak zien ben ik zo dankbaar dat zij al veertig jaar (damn, we worden oud) een lieve vriendin is met wie ik, maar ook Zen, een bijzondere band heeft.
Vrijdagavond toen Zen naar zijn vader was heb ik nog even gezellig met een lieve vriend op het terras gezeten en heerlijk gegeten bij mijn favoriet Wijnbar Oak.
Zaterdag uitgeslapen en in de middag gestudeerd en de rest van de dag veel rust gepakt en geluisterd naar mijn lichaam.
Zondag werd ik wakker met een lekker zonnetje en doordat de klok een uur terug was gezet was het ook nog mooi op tijd ondanks het uitslapen. Eind van de ochtend een fijne wandeling gemaakt met een lieve vriend bij natuurgebied De Dellen op de veluwe. In het begin scheen de zon nog lekker en dan geniet ik zo van alle mooie kleuren van de bladeren. En natuurlijk hebben we nog allerlei soorten paddenstoelen gezien en gefotografeerd. Daarna gezellig lunchen op het dakterras bij de warme heater met mooie gesprekken. De perfecte zondagmiddag.
Vanmiddag ben ik gebeld door RTL Nieuws en ben ik geïnterviewd over mijn HMB (hevig menstrueel bloedverlies) en dat komt a.s. vrijdag op de site van RTL nieuws te staan en uiteraard zal ik dat ook delen via mijn hormonen blog en mijn socials.
Het was een intense en drukke week, maar oh wat ben ik dankbaar voor al deze dagen met mijn lieve ouders en vriendengroep om mij heen. Love you all!
