Mindful leven… Het gaat mij steeds beter af. Ook de opleiding Mindfulness Based Cognitive Therapist die ik volg helpt mij daar nog verder bij. Machtig interessant vind ik het.
Een aantal dagen kamperen op een prachtige plek in België helpt daar zeker aan mee. Even lekker 'aarden' als een dolle.
De temperaturen liepen lekker op met een uitschieter naar 40 graden. Mijn lichaam doet het daar goed op. Met je blote billen op het strand en in de branding zitten. Vooral de pijn van de artrose en fibromyalgie zijn dan een stuk lager. Zowel het niets moeten en hoeven, de temperatuur, de prachtige omgeving, het fijnste gezelschap, lekker en gezond eten en de prachtigste zonsondergangen zorgen voor een piek in al mijn geluksstofjes. De serotonines, dopamines, endorfines en oxytocines.
En dan slaat plots het weer om wat niet voorspeld was. Mijn lichaam protesteert, mijn bewegingen worden meer beperkt en mijn energielevel daalt. Ik vind het jammer, maar we passen ons ritme erop aan.
De volgende ochtend worden we wakker en voordat ik de druppels op de tent hoor vallen voel ik al aan mijn lichaam dat het nog steeds regent. We kunnen vaak beter uitgaan van mijn lichaam dan ons laten "lijden" door de weersvoorspellingen.
Een lekkere warme douche en meerdere lagen kleding aan, boodschapjes halen en rustig brunchen. In de middag loopt de temperatuur weer een beetje op en het wordt droog. We willen even bij de boer iets verderop verse aardbeien halen. Er worden ons twee fietsen aangeboden om mee te nemen. En wat was ik daar blij mee, want er naar toe lopen was wel gelukt, maar weer terug zou echt een dingetje zijn geweest.
Als we terugkomen en aan de tafel gaan zitten om wat te schrijven en te drinken overvalt de pijn en ook de beperking en vermoeidheid die het met zich meebrengt me. Toch maar even de tent in en samen knuffelen, want dat knuffelen helpt namelijk enorm. Maar daarna trek ik mij even terug en laat het gaan. De tranen stromen en het verdriet mag er ook zijn. Het is een soort rouwproces waar je doorheen gaat waarbij je verdrietig mag zijn omdat je lichaam niet meer kan wat het voorheen wel kon. Het laat mij in de steek en dat raakt mij soms nog knetterhard, ondanks dat ik er steeds beter mee om kan gaan en het inmiddels best wel goed doe.
Ik ben gaan mediteren en in een korte zelfhypnose gegaan. Ik heb de pijn bedankt voor wat het mij tot nu toe heeft gebracht. Dat het zo goed is en ik de boodschap begrepen heb. Dat ik zowel mentaal als fysiek klaar ben om er afscheid van te nemen. Ik ben dankbaar voor wat mijn lichaam nog wel kan en geniet daar ook intens van. Dat ik mij er voor inzet dat ik er (nog) beter mee om kan gaan en verder ga met herstellen.
De daarvoor ingezette tools zoals gezond eten (80-20 regel), beweging door wandelen en yin yoga (ja ja, dat moet nog verbeteren), stoppen met schadelijke medicatie, traumabehandeling, aarden op je blote voeten, koud afdouchen, mediteren, breathworksessies, yoga nidra en zelfhypnose, leven in het hier en nu en dansen en knuffelen en praten met mijn geliefde inner circle doen mij heel veel goed.
En het zonnetje kwam gelukkig weer door, de temperatuur stijgt, de luchtvochtigheid neemt langzaam af, de lunch wordt op tafel gezet en ik ben klaar met van mij afschrijven en ga weer heerlijk offline. Volledig genieten in het hier en nu van deze prachtige locatie, het verse lokale eten, de rust, de nieuwe ontmoetingen en van de liefde.
Geniet van de zomer en zorg goed voor jezelf.
Meer weten over deze prachtige plek? Volg CampMangoeste hier.
