Vroeg opstaan, ik ben er in 53 jaar nog nooit goed in geweest.
Maar naarmate de chronische pijn en de "bijpassende" vermoeidheid toenamen werd het nog lastiger om überhaupt dat bed uit te komen. Het ochtendritueel met het wakker worden, opstaan, douchen en aankleden is voor veel mensen met een chronische aandoening een lastig moment van de dag. Maar ook dat probeer ik te trainen.
Het laatste half jaar en zeker de laatste maanden ga ik nog zelden terug naar bed als ik er vroeg uit moet voor zoonlief. Doordat hij nu weer volledig bij mij woont is dat vroeg op moeten staan wederom een dagelijkse gewoonte geworden. Dat maakt het ook makkelijker om in een ritme te komen.
De laatste twee weken hebben we geluk met het mooie zonnige weer overdag en dat de zon al opkomt bij het opstaan. En door de heldere nachten met nachtvorst is 's ochtends vroeg alles prachtig wit. Heerlijk om dan even op blote voeten het dakterras op te lopen en op te frissen.
Laatst hadden we op zondagochtend de wekker om 06.00 uur gezet. Ja, je leest het goed…
Doordat ik de avond ervoor redelijk op tijd instortte en er al vroeg in lag lukte het mij zowaar om zo vroeg op te staan.
Het was carnavalszondag en ik bedacht mij dat ik vroeger met carnaval op dat tijdstip thuis kwam, even ging slapen en 's middags weer door ging feesten. Doe mij maar weer ca de helft van die energie terug en ik ben dolgelukkig!
Om 07.30 uur liepen we al op de heide bij Gorssel op de Veluwe. Alles was wit van de rijp en de zon kwam als een prachtige oranje bol op waardoor tijdens het 'gouden uur' ook echt alles mooi goud kleurde.
We houden allebei van foto's maken in de natuur en met al dat moois om ons heen schoten we lekker op met wandelen. Als die zon zo schittert op de rijp is ieder plekje met een boom of struik op de heide natuurlijk een fantastisch mooi plaatje.
Op een gegeven moment moesten we een stuk door de schaduw lopen en dat was wat minder voor mijn lichaam. Dan probeer je sneller te lopen zodat je weer in de zon kunt lopen wat echt warmer is, ondanks dat het net onder nul is, maar dat lukt dan echt niet.
Op de terugweg gelijk wat boodschapjes gehaald en toen zaten we om 10.00 uur alweer lekker in de zon met koffie en wat lekkers erbij. Dat hadden we wel verdiend na zo'n lange wandeling. Na de lunch heb ik nog even een uurtje op bed gelegen met een yoga nidra sessie omdat ik last had van mijn heupen door het lopen en vermoeid was.
Eind van de middag weer lekker in de zon genoten van de zonsondergang. Wat fijn om de zon zo mooi te zien opkomen en ook weer onder te zien gaan.
Dat zijn toch meerdere geluksmomenten op een dag en daar heb ik dan zeker twee dagen extra pijn voor over. Hopelijk gaat het mij lukken om het zover te krijgen dat ik weer wat langer kan lopen zonder dat gedoe.
