Zoals jullie wel gemerkt hebben ben ik de laatste maanden veel minder online en plaats ik minder blogs.
Druk met het afronden van de studie voedingsdeskundige, druk met werken aan herstel (of in ieder geval niet verder achteruitgaan), tijd samen met mijn lief en zoon of gewoon qualitytime voor mezelf. En aangezien ik mijn energie goed moet verdelen is dit voor nu even een bewuste keuze.
En daarnaast neemt het UWV de nodige tijd van mij in beslag met bezoeken aan artsen en arbeidsdeskundigen die niet onderzoeken en het woordje “kundig” achter hun naam ook wel kunnen laten vervallen als je werk bestaat uit een druk op de knop van de computer. Foi, mijn handen jeuken steeds meer om de boel daar eens flink op te frissen en reorganiseren, maar ja die nemen mij met mijn “onhandige” lichaam natuurlijk niet in dienst…
Vorig weekend wel heel gezellig de Paasdagen doorgekomen. Eerste Paasdag begonnen met een brunch op het dakterras en daarna met de GirlZ en partners heerlijk bijgekletst, gegeten, gedronken en geknuffeld. Wat een hoop fijnigheid is dat toch altijd!
Op tweede Paasdag geborreld en gegeten bij mijn ouders met mijn mannen en mijn vriendin met haar vriend en dochter en ook daar lekker buiten in het zonnetje gezeten. Die gratis vitamine D is toch echt wel mijn favoriet!
Na de Paasdagen ongeveer twee dagen moeten ontprikkelen en opladen, maar dat weet ik van tevoren en calculeer ik in zodat het niet meer tegenvalt. Nuttige en ontspannende boeken luisteren of lezen, yoga nidra, beetje wandelen, Netlfix en vooral veel buiten voor mij uit mijmeren. Er moet meer gemijmerd worden mensen…
Wat wel tegenvalt is dat die klote rechterschouder van mij weer flink ontstoken is en er gisteren helaas weer een injectie in moest. En dat terwijl ik geen medicatie meer wil. Maar ik slik er nog steeds geen pijnstilling bij ondanks dat de huisarts gisteren aangaf dat ik niet zo streng moest zijn voor mijzelf. Ik wil het gewoon niet meer.
Vier weken geleden heb ik heel gezellig met een gezamenlijke yogales meegedaan en de eerste keer met de armen zijwaarts omhoog brengen deze toch even geprobeerd mee te doen. Zoals mijn fysiotherapeute al zei: “Niet meer doen Chan, dat wist je toch?” Ze vond het een mooie leerschool betreft het binnen de (pijn)grenzen van mijn lichaam blijven en mijn ‘moeten en willen’ wat te leren temperen. Ik blijf dat dus een lastig ding vinden met mijn gedrevenheid.
Die gedrevenheid van mij komt dus ook helemaal niet tot z’n recht zo en moet ik nu opdelen in hele kleine stukjes gedrevenheid zeg maar. Ik kan best wel vaak roepen dat ik het “accepteer” (het woord “omarmen” krijg ik echt mijn strot niet uit in deze), maar als ik diep naar binnen kijk dan is dat niet zo. En daarom blijf ik er ook alles aan doen om lichamelijk niet verder achteruit te gaan en vooruit te herstellen. Hopelijk komt er straks weer wat meer tijd en energie vrij om meer te schrijven.
Vanuit mijn fijne bed nu een goed en vooral zonnig weekend gewenst!
